2015 In Memoriam Peter Willem Dekkers 1933 – 2015
17/02/2015
Peter is niet meer onder ons. Peter Willem Dekkers, een vaak genoemde naam, een vaak geroemde man. Sommigen van Groep 85 kenden hem al vanaf de start van zijn cursussen in 1985. Veel leden van onze Groep kenden hem. Al gaf hij ons al jaren geen les meer, als vanzelfsprekend was hij nog steeds aanwezig en keek hij commentaarloos over je schouders mee. Voor nieuwe leden was hij weliswaar onbekend, maar door de anderen zo vaak genoemd indirect dan toch ook bekend, bijna legendarisch, soms tot vervelens toe.
Peter, ook wel Pjotr of Petertje, was er altijd tijdens de les maar daarvóór en daarna bekeek hij je werk en liet hij soms iets weten. Op een behoedzame en respectvolle wijze, bleek hij je opeens te leiden naar iets wat hij al had gezien maar jij nog niet. Hij nam bij wijze van demonstratie vaak ook zelf hamer en beitel ter hand en daar toonde zich de ware meester/beeldhouwer: één met de steen en het gereedschap. Dan had zijn grote hand de beitel omvat, liefdevol, en was hij vol aandacht, gefocused. Dan hoorde en zag hij niets en hoorden wij: tik, tik, tik, tik, tik, tik of tok, tok, tok, tok, tok, de klank afhankelijk van de beitel, de hamer en de steensoort. Zeer ritmisch en zie: daar ontstond een perfecte strakke lijn en nóg een. Jij kon ze domweg niet gehakt hebben. Vervolgens mocht je de lijn en het vlak gaan verbinden en ontstond er vorm, zomaar. Maar natuurlijk niet zomaar. Dat was op basis van het ritme van het hakken, het vakmanschap, de compassie van Petertje.
Peter was en is de basis van Groep 85. Hij zorgde voor het respect, altijd acceptatie van hetgeen de ander wilde en hij hielp. Altijd, zonder voorwaarden en hij genoot ervan. Er was natuurlijk een selectie, zo gemakkelijk kwam je niet in de (gevorderde) zaterdag groep.
In de beginne ging het om het hakken van ruitvormige vlakjes, van buiten naar binnen, de diepte in. Zeer precies, in lijn en vlak: volmaakte vlakke vlakjes, perfecte rechte lijnen. Dat was dus de eerste opdracht, daarna volgde het maken van een masker want dat betekende toepassen van al wat je reeds geleerd had met de eerste opdracht. Veel holle en bolle vormen en daarna, pas daarna mocht je verder. Dan volgde de derde, de eerste vrije opdracht. Een ogenschijnlijk ouderwets aandoende leermethode maar het werkte wel. Peter legde veel nadruk op de techniek want, zo stelde hij, als je de techniek beheerst dan kun je maken wat je wilt. Een lijn moest een strakke, perfect lopende lijn met de juiste spanning zijn en een vlak moest een volmaakt vlak vlak zijn zonder onregelmatigheden. Steeds controleren met de lineaal!
Nog steeds moeten we er wel eens om lachen. Dat zullen we blijven doen: om je lachen, je herinneren en je met veel respect memoreren: “zo hebben we dat van Peter geleerd”. Je was en blijft ons dierbaar, ook al ben je er niet meer: Peter Willem Dekkers, met recht ons ERELID.